بررسی اثرات حفاظتی تنگستات سدیم برپانکراس موش های صحرایی نر دیابتی و تغییرات هیستوپاتولوژیکی متعاقب آن

سابقه و هدف: بیماری دیابت شایع ترین بیماری متابولیسم غیرطبیعی کربوهیدراتهاست که به علت نقص در ترشح انسولین توسط پانکراس و نقص در عملکرد گیرنده های انسولینی و یا هر دو ایجاد می گردد. در تحقیق حاضر به بررسی اثرات حفاظتی تنگستات سدیم در موش های صحرایی دیابتی شده بر میزان قندخون و تعداد سلول های جزایر لانگرهانس و قطر آنها پرداخته شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 48 موش صحرایی نر نژاد ویستار حدود 250 گرم مورد بررسی قرار گرفتند. گروه شاهد 1 آب و غذای کافی در اختیار داشتند. گروه شاهد 2، موش های دیابتی شده با STZ (60mg/kg)با آب و غذای کافی بودند. گروه تجربی 1 و 2 تنگستات سدیم را به ترتیب در غلظت های 75/1 و 25/2 گرم بر لیتر به مدت 60 روز در آب خوراکی دریافت می کردند. گروه تجربی 3 و 4 تنگستات سدیم را به ترتیب در غلظتهای?.??gr/l،?.??gr/l دو هفته پیش از دیابتی شدن به مدت 60 روز دریافت کردند. گروه تجربی 5 و 6 ابتدا با STZ دیابتی شده و سپس تنگستات سدیم را به ترتیب با غلظت های 75/1 و 25/2 به مدت 60 روز دریافت کردند. در پایان مراحل تیمار، جهت بررسی های بافتی، پانکراس خارج و در فیکساتور بوئن فیکس شد.یافته ها: سطح گلوگز خون در گروه های تجربی نسبت به گروه شاهد 1 و 2 کاهش معنی داری پیدا کرد(p<0.001) تیمار با تنگستات سدیم در گروه های تجربی 3 و 4 باعث کاهش معنی دار(p<0.01)در میزان قند خون شد. در بررسی های بافتی، افزایش تعداد جزایر لانگرهانس در مدت های تیمار شده با تنگستات سدیم در مقایسه با گروه های شاهد 1 و 2 مشاهده شد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که پیش درمانی با تنگستات سدیم امکان بهبود و ترمیم جزایر لانگرهانس را می تواند فراهم آورد و از عوارض بیماری دیابت و پیشرفت آن جلوگیری نماید.